Nihayet.

Uyandı.
Deniz havası hemen kendini belli etti.
Titredi.
Ayağının altındaki kum soğuktu.
Kış geliyordu.
Aklına geldi.
Isındı.
Neden burada olduğunu hatırladı.
Sözleşmişlerdi.
Sonunda.
Kalbinin teklediğini hissetti.
Arkasını döndü.
Nihayet.
Cazibesine kapıldığı şeyi görebildi.
Sıcak nefesi ciğerlerini yaktı.
Ürperdi
Yavaşça yaklaşıyordu.
Kalp atışları hızlandı.
Nefes alıp verişleri arttı.
Bu soğuk hava da elleri terledi.
Sonunda.
Birbirlerine değecek kadar yakınlardı.
Önce ellerini tuttu.
Göz göze geldiler.
Sonra birbirlerinin dudaklarına baktılar.
Onun için hissettiği tek şey şehvetti.
Sonunda.
Dudakları dudaklarıyla buluştu.
Onu öptü.
Nefesi kesildi.
Onu son kez öpüyormuş gibi hissetti.
Önce dudakları uzaklaştı.
Sonra ayrılan dudaklardan, salınan son nefes.
Uyandı.

Canlı Dünya

Ölüyormuş gibi hissettiğinde,
Dur.
Ve dinle.
Dünya'yı dinle.
O asırlardır ölüyor.
Gerçek anlamıyla.
Ama  binlerce yıldır,
Durmadan.
Bizim için yaşanacak bir yer yaratıyor.
Dünya canlı.
Ve ölüyor.
Ve yapabileceğimiz hiçbir şey yok.
Onu sevmekten başka.
Dur.
Ve izle.
Sesleri duy.
Gerçek ve bastırılmış olanı duy.
O canlı.
Ve senin için dönmeye devam ediyor.
Sen ölmek istediğinde bile.
Senin yanında oluyor.
Toprakta.
Havada.
Bu gezegen canlı ve bizi canlı tutmaya çalışıyor.
Belki bundan sonra sende canlı kalmaya çalışırsın.
Ne kadar içten içe ölsen de.
Dünya gibi...

Gecelerden Kalma

Sessizliğin de,
Boğuldum.
Kayboldum.
Ruhsuzluğun da,
Ellerim soğudu.
Ölüyorum.
Sensiz.
Nefessiz,
Yaşıyorum.
Yokluğun da,
Yok oluyorum.
Gözlerim yaş,
Uyku yok,
Sensizlik olmuyor.
Sensizlik olmuyor.
Rüyalarım sen,
Karanlık sen,
Kimse yok.
Gelen yok .
Giden yok.
His yok.
Acı yok.
Sen yoksun.
Aşk yok.
Ölüm,
Var.

Beklenti

Ruhumda iz bıraktığın
Bir avuç ışık kırıntısı,
Yok oluyor karanlıkta.
Bir umut.
Bekliyorum.
Emin olmalıyım.
Hala orada mısın?
Karanlık sensiz acı veriyor.
Bu evrende,
Yalnız mısın sen de?
Peki...
Ne zaman?
Kaybolmuş ruhlar olmayı bırakıp,
Bir olmaya başlayacağız.