Kayboluş

Her akşam uyuya kalıyorum.
Hiçbir şeyi düşünmeden sadece uyuyorum.
Hayal dünyama kaçıyorum.
Yoldaki tehlikeleri atlatarak.
Düşünmüyorum.
Acıyı.
Tutkuyu.
Mutluluğu.
Aşkı...
Kaçıyorum bunlardan.
Uyumadan önce bunları düşünmek istemiyorum.
Ama beni buluyorlar.
Yolun yarısında yakalıyorlar.
Tatlı uykumdan nefessiz kalarak uyanıyorum.
Boğuluyorum.
Her akşam.
Herkes tarafından.
Aşklarım tarafından.
Başarısızlıklarım tarafından.
Sorumluluklarım tarafından.
Zaman tarafından..
Ve ben artık kayboluyorum.
Beni bu zamana bağlayan her şeyden bağımsız...

Galiba böyle...

Şu an saklandığım yerde mutluyum. Ya da en azından öyle görünmeyi iyi beceriyorum.
Galiba yaşıyorum ama yaşadığımı hissetmiyorum.
Ruhum boş ve neler olduğunu anlamaya çalışıyor.
Unutmaya çalışıyor.
İnsan hayatının yarısını unutmaya çalışırsa nasıl yaşar.
Unutmak istemiyorum.
Ama bir geleceğim olması için şart.
Yoruluyorum. Bitkin düşüyorum ama hiçbir zaman yapmadığım gibi yıkılmıyorum.
Bunların hepsini en azından yaptığımı biliyorum.
Ama boşlukta gibi hissediyorum.
Hatta boş bir çukurda yalnız başıma oturuyorum...
Dışarı çıkarmaya çalışanlardan kaçarak.