Hayatım boyunca kendime verdiğim en önemli söz muhtemelen,
birini onun beni sevdiğinden daha çok sevmeyeceğimdi. Ama yaptım.
Bu, birine söylemem gereken zaman da söyleyemediğim sözler kadar pişmanlık duyduğum bir şey. Bazılarımız daha çok sever. Bazılarımız daha çok güvenir.
Bu dünyanın adaletli bi yer olduğunun kanıtıdır muhtemelen.. Kimse eşit sevilmedi, sevilmiyor. Bunu ilk, o söylemişti bana. İkimizde çaresizliğimiz de boğulurken,
bana gösterdiği şeylerden biriydi bu. Onu son öpüşüm kadar çaresiz.
Hani elektriği hissedersiniz ve ama bırakırsa nefesiniz kesilecek gibi olur ya..
Çok karma karışığız, biz buyuz. İkimizde felaketiz, ama artık sevgiyi hak ediyoruz.
Belki de bu yüzden birbirimiz için mükemmeliz.
Kusurluyuz. Kötü bir hikayeyiz. Hata dolu iki insanız.
Ki bu benim ödümü kopartıyor. Onu seviyor olmak…
Kafa karıştırıcı ve korkutucu.. ve hatta acı verici, berbat.
Ama onun yanındayken, riske atmak istiyorum. Eğer bu bir kumarsa, herşeyimi ona yatırıyorum. Biliyorum hata olabilir. Biliyorum birbirimizi mutsuz edebiliriz, sinirlendirebiliriz.
Ama eğer bunları yapabilecek küçücük bir şansım varsa ondan pişman olmaya ömür boyu varım.
Tanrım, ondan gerçekten nefret ediyorum. Ve umarım bunun farkındadır. Puşt.
