Ruhumdan Alıntılar.

"Dudakları dudaklarıma o kadar yakındı ki,
Tüylerimi ürperten rüzgarda bile nefesi..
İçimi ısıtmaya yetiyordu.
İşte bende bıraktığı etki tam olarak bu...
Sonra ilk dudakları uzaklaştı benden
Sonra bedeni.. sesi
Sonra ruhu.
Şimdi ben ve karanlık başbaşa kalmıştık.
Biliyordum.. Ölecektim."

Rüyalarımdan Alıntılar..

"Gökyüzünün mavisi;
Gözlerinin ki kadar koyuydu.
Biliyordum.
İkisininde içinde fırtınalar kopuyordu.
Onun bana bakışlarından,
Rüzgarın bedenimi yarışından belliydi.
Hava o kadar tanıdıktı ki
Korkmuyorum artık ondan da dünyadan da
Sonunda güneş yeniden doğacaktı.
Biliyordum."

Engelleri İzlemek

Hayatta bizi bu yoldan alıkoyabilecek tek şey
Engeller...
Ve ben bu engellere karşı kayıtsızım
Nasıl geçebileceğimi tüm yollarıyla biliyorum
Ama fazla kolay geliyor yani öyle ki bu kadarcık mıydı deyip
Çözüme ulaşmadan öylece izliyorum
Size tavsiyem benim gibi durumlarda kaldığınız da oturup izlememeniz
Harekete geçmeniz
Benim daha fazla zamana ihtiyacım var
Yani bu engeller üzerinde düşünmeye
Yani eğer sorununuz bu değilse hiç düşünmeden bu engeli aşın
Benim sorunum kararsızlık ya da engeli geçmek istememem değil
Sadece ben o engelin sonra da bana neler getireceğin bildiğim için
Bir şeyler kaçırmadığımı da biliyorum
Ve eğer böyle bir durum da değilseniz bir an önce işin içinden çıkmalısınız
Ben.. kendim için de bu sonu hayal ediyorum.

Yeni birşeyler..

Ruhuma sinmiş ruhu
Ruhuma dokunan her neyse
Onunla karşılaşıyorum hep
Sanki kalbim önce ondan izin alıyor gibi
Bu derece bir bağımlılık
Benden beklenmeyecek bir davranış
Bu derece kopmaz bir bağ var.
Onunla benim aramda..
Onun hissedemediği ;
Benimse yaşadığım bir bağ.
Benden nefret ediyor muhtemelen.
Ama bilmiyor.
Nefret etse de ona bağlı kalacak şu evrende bir ben varım...

O bağı başka ruhlarla kurmayı denedim.
Kimse onun bana verdiği gibi vermedi ruhunu.
Hepsinin bir amacı vardı.
Bazısı sevgilim olmayı diledi,
Kalbimi çalmayı,
"Sadece arkadaşız" denen türden arkadaşım olmayı deneyenler de oldu.
Ama ben onun ruhuna bağımlı kaldım.
Benzer her ruh benden kaçtı.
İşte ben en iyi bilirim bu yüzden bir şeylerden yoksunluğu...
Onunki gibi bir arkadaşım belki hiç olmayacak.
Ama istiyorum.

Onun ruhunu unutmak istiyorum.
Onun yeri dolmayacak belki hiç ama...
Ben yeni bir "O" istemiyorum.
Ben, benimkine uyan yeni bir ruh istiyorum.

...

Uyandım.
Dalgalar sahile vuruyordu.
Deniz havasını son bir kere kana kana aldım ciğerlerime.
Yanımda biri kıpırdandı.
Anladım.
Acımı hafifletmeye gelmişti ; daha da ağırlaştıracağını bilmeden.
Yüzümü ellerinin arasına aldı.
O ana kadar tuttuğumu fark etmediğim nefesimi bıraktım.
ve öptü beni...
Son nefesimde dudaklarıyla birlikte gitti.
Bitti.

Rüyalarımdan Alıntılar.. Yardım...

Hızlı kalp atışlarıyla uyandım,
Dünyanın çığlıklarıyla,
Yardım dileniyordu.
Ölüyorlardı...
Ölüyorduk..
Ölüyordum.

Çok şey..

İnsanlar beni anlayamamaya; ben onları anlayamamaya başlayınca bu hale geldim.

Sanki parçalanmış bir yap-bozum.

Ve beni çözebilecek kimse...

Henüz karşıma çıkmadı.

Herkesi deneyemem.

Kalbim yeteri kadar yorgun.

Sevmeye çalışmaktan ; Sevilmeye çalışmaktan

Nasıl oluyor da 16 yaşında ama bu kadar yorgun olmayı başarıyorum.

Bilmiyorum.

Ama doğru,  hayat kimseye yaşaması gerektiği şeyleri sunmaz.

Bende bunun net bir örneğiyim.

Rüzgara karşı uçmaya çalışan bir kuş gibi hissediyorum

Sonbaharın gelişiyle solmaya başlayan bir papatya gibi

Ölüme yakın gibiyim.

Çabalıyorum.

Zor geliyor her şey.

Ne kadar daha karşı durabilirim rüzgara 

Beni de sıradan yapmadan önce

Çözülmek istiyorum.

Parçalarımı bulmak.

Toparlanmak.

Dağıtmak.

Belkide..

Çok şey istiyorum şu hayattan.

Teşekkür..

Fark ettim ki teşekkür etmeliyim hayata
Bana bu duyguları tattırdığı için;
Ölümü, korkuyu, aşkı, sevgiyi, mutluluğu, heycanı, tutkuyu, yaşamı, umudu, acıyı, yalnızlığı..
Daha aklınıza ne gelirse
Fark ettim ki
Bunlar için minnet duymalıyım
Şu an olduğum kişiyi bunlar yarattı.
Ben yarattım.
Kendimle gurur duymalıyım.

...

"Aldığım her nefes boğazımı yaktı.

Ciğerlerim her bir parçası için havayla savaştı.

Ama yetmedi.

Öldüm..."

Rol

Hayat umrunda değilmiş gibi davranan bir ergen rolü yapmayı seviyorum.

Böylece her şey yolundaymış gibi yapmak, insanlara her gün neden kötü olduğumu anlatmaya çalışmaktan daha kolay.

Bundan suçluluk duymuyor değilim.

İleride belki pişman olacağım ama şu an soru soran bakışlarla uğraşmak istemiyorum.

Elimde avucumda kalan şeyleri korumalıyım.

Bu beni de etrafımdaki insanları da üzüyor ama eğer sıradan bir genç gibi davranmazsam o zaman bana yakın olmalarına izin veririm. 

Gerçek bana..

Ve en son böyle bir şey denediğimde...

Kalbimin biraz daha kırılmasından,

Kötü anılardan,

Aşk dolu konuşmalardan, 

Nefret dolu bakışlardan başka bir şey kalmadı.

Elimde hala paramparça bir  kalpten başka bir şey yok. 

Kapanmayı bilmeyen bir yaradan başka bir şey değil.

Nedense hala yılmadan aşk'a tutunuyorum.

Daha ne kadar kırılabilir bir kalp, bilmeden.

Sadece emin olmak istiyorum belki de.

Aşk'ı gerçekten tadıp 

Değip değmediğini anlamak istiyorum.

Aşk, bunca acıya değer mi?