Barıştım

Daha çok küçükmüşüm. Galiba 2-3 yaşlarındaymışım. Mersine yeni taşınmışız. Şu an oturduğumuz siteye yeni taşınmışız. 2000 yılı tam. Ve ben o yaşıma kadar hiç konuşmamışım.
Küsmüşüm herkese.
 İşaret diliyle anlaşıyormuşum. Ama her şeyin ne olduğunu da çok iyi biliyormuşum.Ama konuşmuyormuşum. Annemin dediğine göre ''Biriktiriyormuşum''. Bir gün şu an oturduğumuz sitede bir ev almak için dolaşırken. Sitenin içindeki otelin önünde durmuşum. Ve anneme ''Anne bu duvar çatlamış.'' demişim.
İlk cümlem bu işte. Ne bir anlamı var. Ne başka bir şeyi.
Ama manevi değeri çok büyük. Hikayesini de biliyorum. Adana depreminde çatlamış .
Yenilenirken de dokundurtmadım zaten kapanmıyormuş da.
İşte evimi bu yüzden seviyorum. Ben burada büyüdüm koskoca 13 yılım burada geçti.
Bazen oraya gidip bakıyorum. O duvar benim ilk cümlem.
O duvar benim hayatla barıştığım günün temsili ifadesi.