Uyandım.
Kum ve deniz kokusunu aldığımda gözlerimi açtım.
Anılarımın beni buraya getireceğini tahmin etmeliydim.
Sonuçta en huzurlu hissettiğim yer burası...
-Gene rüya görüyor olmalıyım.. Oldukça gerçekçi hissettirmesine rağmen..-
Bu düşüncelerimden sıyrılmaya çalışırken onu görüyorum.
Denizin kenarında rüzgara karşı duruyor.. Her zaman ki savaşçı duruşuyla.
Uzun saçlarını kısacık kestirmiş gene..
Ardından.. orada olduğumu fark etmiş olacak ki..
Beni çağırıyor...
-Buraya kadar hiç gelememiştim.
Yolun yarısında ağlayarak uyanırdım hep..-
Ne zaman hareket ettiğimi bilmiyorum ama..
Kendimi yüzüne bakarken buluyorum.
Bana daima huzur veren gözleri, şimdi kızgın kızgın yüzümde dolaşıyor.
Sanki sonsuza dek aklına kazımak ister gibi..
"Niye daha önce söylemedin" diyor.. O bariton, çikolata gibi sesiyle..
"Her fırsatta söyledim.. Dinlemedin." diyorum.
Zamanımın azaldığını biliyorum.. kesik kesik nefes almaya başladım.
Gözlerimin içine bakıyor o deniz mavisi gözler..
"Keşke seni daha önce gerçekten görebilseydim" diyor.
"Artık çok geç..." diyemeden sözümü dudaklarıyla bölüyor..
Son kez dudaklarıyla buluşuyor dudaklarım..
Son nefesimde dudaklarıyla birlikte gidiyor...
Bitiyor...
Uyanıyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder